هر دلی از حلقه ای در ذکر یارب یارب است

این اسماء الهی که در دل شب، با ندای الغوث الغوث همراه کرده ای تنها و تنها رمز عبور توست که پس از عبور، تازه ابتدای جاده ای هستی که باید خودت تکلیف خودت را روشن کنی، آن هم در تاریکی شب!

این ندای قلب توست که اشک را به مثابه سوغات از «کمترین» به «بهترین» هدیه می فرستد تا شاید فیض حضور حاصل آید و تو هم در صف دلشدگان قرار گیری که خود فرموده است: بخوان تا اجابت کنم، پس بخوان ... بخوان ... بخوان.

این بیداری چشم ها باید به بیداری دل ها برسد تا آن رد نورانی شیدایی بر جان و روحت نزول کند که شب، شب نزول است. نزول رحمت و برکت و وای به حال «تو» اگر در خواب غفلت باشی و باشی و نباشی که هر بودنی، حضور نیست و هر بیداری، روشن دلی.

بیدار شو ای دل، بیدار شو. با من گریه کن. با دانه های اشکم هم نوا شو. آری بر این همه غفلت گریه کن.

این صدای بال فرشتگان است که آماده اند برای پرواز، «تو» را با خود ببرند. سه شب آفتابی و فرصتی که تنها برای «توست»!

این چرخش شیرین قلم شب قدر است که روزهای خوش آینده را برایت تقدیر می سازد ...

این آغاز سفر است و تو شب را برای رهسپاری برگزیده ای. توشه ات قرآن، کلام میزبان که به میزبانی فراخوانده تو را و عترتِ همان که در نیمه های شب، خواب را از سرت می پراند و قطره قطره اشک در میان حیرت و حیرانی رحمت خاندان همیشه کریم روانه می سازد.

 و میزبان، رحیم است آنقدر که تو هر سال پیمان ببندی و سال بعد دوباره ... برخیز که سحر نزدیک است ...

صدای قدم های سرنوشت را بشنو که به استقبالت آمده. چشم هایت را ببند و قلبت را به دست نسیم بسپار که خوب می داند، دل های عاشق را کجا به یار برساند. راستی این «سرنوشت» دل های شکسته را خوب قدر و قیمت می گذارد، حواست را جمع کن!

این آیه های نور که بر زبان می رانی، یادت باشد، تنها زبانت را خسته نکند که بار کج به منزل برده ای، باید دلت را بیدار سازند و رگ هایت را به روح ربوبی زنده کنند.

بیدار شو ای دل که در انتظار بیداری ات بی صبرانه اشک می ریزم.

بیدار شو ....

                        وقت تنگ است ...

                                                            بیدار شو ای دل ...